ಬಿಡದೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುವವ…..

ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ೮ ಗಂಟೆ ಇರಬಹುದು, office ನೆಲಹಂತದಲ್ಲಿ ಲಿಫ್ಟಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮೆಲ್ಚಾವಣಿಯಿಂದ ನೆಲಮಹಡಿಗೆ ತಲುಪುವ ರಸ್ತೆಯಿಂದ ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ಬಳ್ಳಿಯಹಾಗೆ ಜಾರಿ ನೆಲ ಮಹಡಿಯನ್ನು ಹಬ್ಬುವ ಹಾಗಿತ್ತು…. ಹಾಗೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಹಬ್ಬಿಕೊಂಡ ಆಲದ ಮರದ ನೆರಳುಕೂಡ ನೆಲಮಹಡಿ ತಲುಪಿ, ನನ್ನ ನೆರಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿ ಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದೆ ಲಿಪ್ಟಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಇನ್ನುಳಿದವರನ್ನ ಗಮನಿಸಿದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಕತ್ತಲೆ ಇತ್ತು ಅಥವಾ ನಿದ್ದೆಯ ಗೂಂಗೀನಲ್ಲೊ.... “ಅವಳೇ ಇರಬಹುದು!!! ಇಲ್ಲಾ… ಅವಳು ಇಸ್ಟು ಬೇಗ office ಬರೊಲ್ಲಾ, ಮತ್ತಾರೊ……….” ಅಂದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮಗಾದೆ, ಆದ್ರೆ ಮನಸ್ಸು ಸುಮ್ಮಗಾಗೊ ಗಿರಾಕಿ ಅಲ್ಲಾ, ಮತ್ತೆ ಅವಳನ್ನೇ ಗೂರಾಯಿಸಿದೆ…. “ಹಮ್ಮ್!!! ಅವಳೇ…..ಗ್ಯಾರಂಟಿ…..ರೂಪಾ”, ಹೆಸರಿಗೆ ಮೋಸಮಾಡದ ನಸುಗಪ್ಪು ಕ್ರೀಷ್ಣ ಸುಂದರಿ, ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಂಪನಿ ಸೇರಿಕೊಂಡವಳು. ಮೂಲತಹ ಕೆರಳದವಳು, ಆದ್ರೆ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಚೇನೈ ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ. ನೋಡಿದ ಮೊದಲ್ನೆ ದಿನಾನೆ ಆಫೀಸನಲ್ಲಿರೋ ಸಾಕಸ್ಟು ಸಂಬಾಯಿತ ಹುಡುಗರ ಮನಸ್ಸಿನ ಪ್ರಶಾಂತ ಅಲೆಗಳನ್ನು ಡಿಸ್ಟರ್ಬ್ ಮಾಡಿದವಳು, ಅದರಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ಬ!!!. ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಾರಿಸಿದರೆ!!!, ಅದು ಪ್ರೀತಿ ಮಾತ್ರ ಅಗಿರಲಿಲ್ಲ ಅದೇನೊ attraction ಅಂತಾರಲ್ಲ…ಹಾಗೆ ಇರಬಹುದೆನೋ...ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇದು ಸಹಜವಾಗಿ ಬರೋದು ನೋಡಿ!!!.

ಏರಡು…ಮೂರು ಸಾರಿ ಅವಳನ್ನೆ…ಅವಳಿಗರಿವಿರದ ಹಾಗೆ ನೋಡಿದೆ…ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ಟ ಭಾವನೆ ಮಾತ್ರ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಅವಳು ನನ್ನ ನೋಟವನ್ನು ಗಮನಿಸಿ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ನಗೆ ಕೊಟ್ಲು. ಅಯ್ಯೊ!!!! ಇನ್ನೆನು ಜೀವನ ಸಾರ್ಥಕವಾಯ್ತು….ಮಾತಾಡಿಸಿ ಬಿಡ್ಲಾ… ಅವಳನ್ನ ಸಾಕಸ್ಟು ಸಾರಿ ಮಾತಾಡಿಸಿದ್ದೆ….ಆದ್ರೆ ಇವತ್ತು ಯಾಕೋ ಮಾತು ಮನಸ್ಸಿನ ಬಾಗಲು ತೆರದು ಹೋರಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೆನು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡಿಸಲು ಮುಂದಾದೆ….ಅವಳನ್ನ ಒಂದು ಸಾರಿ ಗಮನಿಸಿದೆ…ಅಸ್ಟರಲ್ಲೆ ಅವಳು ಲಿಫ್ಟ ಬೇಡ ಅಂತ ನಿರ್ಧರಿಸಿ… ಮೆಟ್ಟಿಲು ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದ್ಲು… ಅಯ್ಯೊ ಏನೋ ಮಾತಾಡ ಬೇಕಿತ್ತು, ಸಾದ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ ಅಂತಾ ವಿಚಾರಿಸ್ತಿದ್ದಹಾಗೆ….ಲಿಫ್ಟ ಮಿಸ್ಸ್ ಮಾಡಕೋಂಡೆ, ಇನ್ನುಳಿದವರೂ ಕಾಲಿ ಆದ್ರು….ಒಬ್ಬನೆ ಅಲ್ಲೆ ಸ್ಸಲ್ಪ ಸಮಯ ನಿಂತೆ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಮಾತು…ಅದೇ ಗೂಂಗು….ಅಸ್ಟರಲ್ಲಿ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಬಂದು ನಿಂತಹಾಗೆ ಅನಿಸ್ತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರೊ ವ್ಯಕ್ತಿನ ಒಂದು ಸಾರಿ ಗಮನಿಸಿದೆ...ನೋಡಲು ಭಯಂಕರವಾದ…ಮೋಕದಲ್ಲಿ ಬೆರೆಯವರನ್ನು ಹಿಯಾಳಿಸಿ….ಅನಗಿಸುವ ನಗು ತುಂಬಿ ಕೋಂಡಿದ್ದ… ಕಪ್ಪನೆಯ… ಭಯ ಮೂಡಿಸುಮ… ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆದರಿಸಲು ಅಜ್ಜಿ ಕರೆದಾಗ ಬರುವ….ಗುಮ್ಮನಂತಿತ್ತು. ಅದು ನನ್ನನ್ನೆ ನೋಡಿ ಹಿಯಾಳಿಸಿ ನಗುತ್ತಾ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು… ಭಯದಿಂದ ನಾನು ಲಿಫ್ಟ ಬಿಟ್ಟು…ಮೆಟ್ಟೀಲು ಹಿಡಿದು ನಡೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಬಿಸಿದೆ. ಅದು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಹಿಂಬಾಲಿಸುವದನ್ನು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ… ಅದರ ಮೋಕ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೋಡಲು ನನ್ಗೆ ಅಂಜಿಕೆ ಇತ್ತು. ಹಾಗೆ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಏರುತ್ತ, ಕಟ್ಟಡದ terrace ಮುಟ್ಟಿದ್ದೆ…ಅದು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಬೆನ್ನು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.

ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಹೋಗೊದಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಎದರಿಸುವದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡು…. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿಕೊಂಡೆ…. ಮತ್ತೋಮ್ಮೆ ಅದನ್ನು ನೋಡಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದಿದ್ದರು ಅದರ ಕಡೆ ಮೋಕಮಾಡಿ…. ಮೆಲ್ಲನೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನ ತೆರೆದೆ. ಅದನ್ನೊಮ್ಮೆ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ….ಗಮನಿಸಿದೆ. ಅದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ!!! ದಿನನಿತ್ಯ ನನ್ನನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುವವ… ಅದು ಬೆರೆ ಯಾರು ಅಲ್ಲ….ನನ್ನ ಸ್ವಂತ “ನೆರಳು” ನನ್ನನು ಹೀಗೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ನನ್ನಲಿ ಅಡಗಿರುವ ಅಂಜಿಕೆ….ಕೆಲವು ವಿಷಯದಲ್ಲಿರುವ ಭಯವನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವ ಪ್ರತಿರೂಪವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಗುಮ್ಮ ಅಲ್ಲ ಅನ್ನೊ ಸಮಾಧಾನ ಇತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಡಗಿರುವ ಭಯವನ್ನು ಕಿತ್ತು ಹಾಕುವ ವರೆಗು, ಮನಸ್ಸಿನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬದ ರೂಪವಾಗಿರುವ ಈ ನೆರಳು ಮಾನವನ ಬೆನ್ನು ಬಿಡುವ ಆಸಾಮಿ ಅಲ್ಲ ಅನಿಸ್ತು.

ಅಸ್ಟರಲ್ಲಿ….ಅಣ್ಣ ಇಟ್ಟಿರುವ alarm ಕೆಳಿಸ್ತು, ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನ ಮೆಲ್ಲನೆ ತೆರೆದೆ. ಬಿಗಿಯಾಗಿದ್ದ ಕೋರಳನ್ನ ಮೆಲ್ಲನೆ ಹೊರಳಿಸಿ ಗಮನಿಸಿದೆ…..ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಗುಮ್ಮ ಇರಲಿಲ್ಲ!!!!!